പോയ്പോയ വസന്തകാലത്തിന്റെ,
 മധുരിക്കും ഓറ്മകളിലൂടെ, 
അകലെ അകലേക്ക് 
നടന്ന് നീങ്ങുമ്പോള്,
 മനസിലെ മൈന തേങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നോ,
 അതിന്റെ കണ്ണുനീര് ഹ്രദയത്തെ നനച്ചിരുന്നോ,
 തേടി നടന്ന ഏകാന്തത പലപ്പോഴും, 
ഭജ്ഞിക്കപ്പെട്ടപ്പോള്, 
മനസ് പലപ്പോഴും ഭ്രാന്തമായിരുന്നു, 
ചങ്ങല പൊട്ടിച്ച പുറത്തേക്കോടിയ, 
ഒരു ഭ്രാന്തനെപ്പോലെ,
ആ ഭ്രാന്തമായ മനസില് സ്വപ്നങ്ങളുണ്ടായിരുന്നോ,
പ്രതീക്ഷകള്ക്ക് വെളിച്ചമുണ്ടായിരുന്നോ, 
ആ ഭ്രാന്തമായ മനസ് ശാന്തമാകും,
ഒരുനാള്, അതെപ്പോഴെന്നോ,
 ഒരുപിടി ചാരമായി തെക്കേതൊടിയില് എരിഞ്ഞമരുമ്പോള്,
 മനസിലെ മൈന അപ്പോഴും കണ്ടുനീറ് പൊഴിക്കും,
ആ കണ്ണുനീര് പല ജീവിതങ്ങളെയും ആഴത്തില് മുറിവേല്പ്പിക്കും......